ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ...

Θέλω να μιλήσω για έρωτα για αγάπη και ότι άλλο περιέχεται...πως να το κάνω?

Πως να το κάνω όταν κάποια πράγματα εκεί που τα νιώθεις να είναι όμορφα και είσαι τόσο ευτυχισμένος και αισιόδοξος. Μέσα σε μερικές ώρες απλά χάνονται...

Μερικές εκφράσεις που σκέφτομαι και που φιλοσόφησα...

1) Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑΤΡΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΧΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
2) ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΠΟΝΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ...
3) Ο ΑΝΤΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΜΩΣ ΟΧΙ
4) ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΣΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ, ΜΠΟΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
5) Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ, ΟΜΩΣ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ

Ναι όταν βρεις κάποιον άνθρωπο που νομίζεις ότι αξίζει, που μέσα σου, έξω από εγωισμούς και από την συνήθεια, αν όντως είναι "αυτός", κυνήγησε τον...Μην αφήσεις τίποτα και μην ακούσεις κανέναν...κανένας δεν είναι στην θέση σου, πήγαινε και κανε αυτά που νιώθεις και μην φοβάσαι...πάλι θα είσαι νικητής γιατί το να αγαπας είναι νίκη από μόνο του. Μετανιώνουμε για πράγματα που δεν κάνουμε και όχι για αυτά που κάνουμε...Φαντάσου τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια με έναν άνθρωπο που συμβιβάστηκες γιατί ένιωσες μόνος η γιατί απλά έκατσε μια μέρα...Και γύρισε και δες τι θα μπορούσες να κάνεις για να φέρεις τον έναν σε σένα...
Η ζωή είναι μικρή και σίγουρα δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει οπότε κανε ότι πραγματικά νιώθεις. Άσε καριέρα και άλλες αηδίες παροδικές και που προσφέρουν μόνο στο σήμερα το άδειο, πήγαινε να φας τα μούτρα σου από έρωτα. Καλύτερα από έρωτα παρά από αδιαφορία η από το μετανιώνω τώρα.

Ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο...έτσι είπαν και σε ένα τραγούδι. Και έτσι είναι αν δεν πονούσε δεν θα άξιζε γιατί θα ήταν κάτι αδιάφορο και συνηθισμένο.

Το να βοηθήσεις να φύγει ο άνθρωπός σου που νιώθει εγκλωβισμένος για οποιοδήποτε λόγο θέλει πολύ μεγάλη δύναμη. Να πονάς, και να του λες, φύγε είναι καλύτερα, γιατί μέσα σου λιώνεις, πονάς και όμως τον βοηθάς...γιατί τον αγαπας πραγματικά, θέλεις το καλύτερο αλλά όχι για σένα, γι' αυτόν. Θέλει πολύ δύναμη να το κάνεις. Αν αρχίσεις το κλάμα και το γύρνα και κάτσε και μην φεύγεις και τα δώρα, τα λουλούδια κλπ είναι προσπάθειες ετεροχρονισμένες που απλά κάνεις για να κερδίσεις κάποιον που αγαπας υποθετικά, και τον δωροδοκείς...Η αγάπη δεν θέλει δωροδοκίες, θέλει δύναμη και πράξεις...

Αν δεν είσαι δυνατός μην ψάχνεις τον έρωτα και την αγάπη. Ψάξε για κάτι να φτιάξεις την ζωή σου απλά και άσε τον έρωτα για τα βιβλία και αυτούς τους λίγους που μπορούν να πονέσουν και να προχωράνε με τον πόνο παρέα και να μην φοβούνται. Να ακούν τραγούδια που πονάνε και χτυπάνε στην καρδιά του αλλά αντέχουν γιατί ξέρουν ότι είναι ζωντανοί που αγάπησαν πραγματικά. Είναι άνθρωποι που "το έχουν" ακομα, δεν το σκότωσαν σε κάποιο chat room κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία η κάπου μεταξύ δήθεν και υποκρισίας που συναντάς στα διάφορα μαγαζιά.

Η μοναξιά αυτού που αγάπησε πραγματικά είναι η χειρότερη κατάσταση που μπορεί να σε χτυπήσει. Εκεί δείχνεις το πόσο δυνατός είσαι. Όταν κάθε βράδυ γυρνώντας σπίτι εχεις τα μάτια του μπροστά σου και το άρωμα του δίπλα σου. Όταν βλέπεις την κάθε γωνιά του σπιτιού που άλλοτε ήταν γεμάτη με τον άνθρωπο αυτό, να είναι άδεια και να μην έχει καμιά αξία. Όταν τα τραγούδια που κάποτε κορόιδεψες η δεν άκουγες τώρα είναι αυτά που μιλάνε για σένα και σε σένα.

Όλοι είμαστε μαζόχες κατά βάθος, και ο πόνος είναι κάτι που μας αρέσει...από την φύση μας. Όμως και πάλι μόνο οι δυνατοί μπορούν και τον χαίρονται, γιατί οι εκ του ασφαλούς είναι φυγόπονοι και απλά απομακρύνονται. Ακόμα και αν κατά βάθος αρέσει δεν δοκιμάζουν, φεύγουν. Ενώ εσύ, είσαι εκεί και τον κοιτάς στα μάτια γιατί ξέρεις ότι έτσι είναι και με αυτό παίρνει αξία η ζωή σου. Ζωή χωρίς έρωτα είναι ένα τίποτα είναι απλά μια ακομα ανούσια ανάσα που παίρνεις κάθε μέρα και δεν δίνεις σημασία. Μια ασήμαντη σταγόνα βροχής που απλά γλιστράει στο τζάμι όπως εκατομμύρια άλλες σταγόνες. Όμως αν προσέξεις η κάθε σταγόνα μαζεύεται και μας δίνει ζωή, και η κάθε ανάσα το ίδιο...Δεν δίνουμε όμως σημασία, τα θεωρούμε δεδομένα, λίγα, μικρά. Εκεί χάνεται και η μαγεία της ζωής.

Θέλω τόσα να γράψω και τα χάνω...Είναι από τις στιγμές που τελικά γνωρίζεις τον εαυτό σου πραγματικά και μπορείς να τον ετοιμάσεις για τα πάντα. Να περπατάς σε έναν δρόμο μόνος και να είσαι σίγουρος, να είσαι σε ένα σπίτι άδειο και να μην σε τρομάζει ο κάθε ήχος η, η κάθε σκέψη. Να εχεις την μοναξιά παρέα σου και τον άνθρωπο αυτό μέσα σου και να νιώθεις γεμάτος, δυνατός. Δεν χρειάζεται να σε αγαπάνε για να νιώθεις ζωντανός απλά τότε νιώθεις ολοκληρωμένος. Αν αγαπας είναι αρκετό για να συνεχίσεις να προχωράς γεμάτος. Ζεις...αν δεν το νιώθεις δεν μπορείς να πεις ότι έζησες. Ζει μόνο όποιος αγαπάει και όποιος πραγματικά πονάει από αυτό. Τι να το κάνεις όταν βγαίνεις έξω και εχεις πάει στο κάθε in μαγαζί, στο κάθε trendy gala, εχεις πάρει ότι υπάρχει στις βιτρίνες και εχεις ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο, όταν δεν εχεις ταξιδέψει εκεί που λίγοι γενναίοι πέφτουν και προσκυνούν με ευλάβεια...Ταξίδι στον Έρωτα.