Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Κεφάλαιο Δεύτερο - Μια ήμερα... -

Δεν είσαι αστροναύτης όπως τόσο πολύ το ήθελες πέντε χρονών, όμως αυτός λέγετε πολιτικός και ας μην το ήθελε ποτέ. Η ώρα είναι 7.30 και έχεις πεταχτεί πάνω και σηκώνεσαι κατευθυνόμενος προς την τουαλέτα και μετά στην ντουλάπα. Έχεις ετοιμαστεί...κοιτάς το ρολόι σου θέλεις μόνο τέσσερις ώρες και 23 λεπτά ακόμα. Θα του μιλήσω εγώ να σε βάλουμε μέσα και άπαξ και μπεις εκεί δεν σε κουνάει τίποτα. Θα είσαι μια ζωή βολεμένος. Μην ανησυχείς καθόλου. Κουβέντες που λένε δυο Δημοτικοί Σύμβουλοι σε σένα και στους φίλους γονείς σου. Μην αγχώνεσαι με την δουλειά σου τέρμα είπαμε, σε ένα δυο μήνες θα εργάζεσαι εκεί στον Δήμο. Από εκεί θα πάρεις σύνταξη. Μίλησα με τον Δήμαρχο και όλα είναι κανονισμένα. Θα δώσει εντολή και ξεκινάς. Όσο αφορά τον μισθό θα το κανονίσω εγώ με τον άλλο τον Δημοτικό Σύμβουλο αλλά κάτω από 250000-300000 δρχ δεν θα πάρεις. Στο μεταξύ έχεις βρει μόνος σου δουλειά με 300000 σε εταιρεία και είσαι σε δίλημμα. Όμως όπως είναι απολύτως λογικό, προτιμάς την λύση της σιγουριάς.

Πρώτη μέρα στην δουλειά και όλοι σε κοιτούν η καλύτερα σε επεξεργάζονται για το ποιος είσαι από που ήρθες ποιος πολιτικός σε έβαλε και για ποιον λόγο. Μήπως θα τους καταδόσεις, μήπως μαρτυρήσεις την κατάσταση που επικρατεί εκεί; Μα ποιος είσαι τέλος πάντων; Σε πλησιάζουν διάφοροι είτε με στυλ είτε με το καλό, πάντα όμως για να σε τυλίξουν, να σε ψαρέψουν όπως είθισται. Έτσι γιατί τους χαλάς το 4ωρο καθισιό τους. Ένας τεμπέλης πολιτικός τους έχωσε εκεί είτε με απόσπαση από την καθαριότητα ώστε να μην λερώνονται αλλά τα νυχτέρια και οι προσαυξήσεις των Κυριακών να μπαίνουν στον ήδη φουσκωμένο μισθό τους με το πριμ παραγωγικότητας (το οποίο λαμβάνουν κανονικά για τις 2 ώρες που βρίσκονται στο γραφείο πίνοντας καφέ με τους άλλους). Θα τους χαλάσεις την πιάτσα δεν στο είχε πει κανένας αυτό; Μήπως θέλεις να αρχίσω να δίνω και ονόματα; Αν αρχίσω να δίνω τα ονόματα των πολιτικών που εμπλέκονται θα δημιουργηθεί ένα Prison Break εδώ μέσα μόνο που αυτοί θα πρέπει να είναι στην θέση του Δραπέτη. Ίσως αργότερα να αρχίσω να τα λέω όλα όπως σου συνέβησαν ακριβώς και λεπτομερειακά. Σε ρώτησα πολλές φορές, σου αρέσουν τα παραμύθια; Τι απάντηση έδωσες;

Θυμάσαι που ο ένας από τους δυο Δημοτικούς Συμβούλους που έβαλαν το χέρι τους είχε έναν γιο; Ε αυτός ο γιος πήρε την θέση του πατέρα του στο Δημοτικό Συμβούλιο, γιατί και στην πολιτική Σοΐ πάει το Βασίλειο, όχι εσύ τι νόμιζες; Θαρρείς και κάποιες οικογένειες θεωρούν την πολιτική, κληρονομιά τους ανεξάρτητα αν ο γιος είναι εντελώς αλλού και δεν κάνει ούτε για να κάθετε σπίτι και να κοιτάει το ταβάνι. Μήπως να πω ονόματα και εδώ; Για κοιτάξτε όλους τους γιους και ανιψιούς κάποιων πολιτικών ονομάτων που τώρα βρίσκονται στην πολιτική σκηνή; Δεν απορείς πως είναι δυνατόν να ψηφίσει κάποιος έναν από αυτούς; Δεν τους βλέπει; Δεν τους καταλαβαίνει ότι δεν κανουν; Πως είναι εκεί που είναι με ποιον τρόπο; Και μόνο από τις φυσιογνωμίες πρέπει να τρώνε πόρτα. Αλλά όχι δεν τρώνε πόρτα τους ανοίγονται και διάπλατα. Μακρηγορώ αλλά σου θυμίζω τι γίνεται γύρω μας. Άκου Δημοτικός Σύμβουλος, από που και για ποιον λόγο; καλό παιδί ήταν για να παίζετε παιχνίδια, καμιά μπύρα, τίποτα ταινιούλες τέτοια πράγματα, όχι όμως και Σύμβουλος στο Δήμο. Συνεχίζω...

Θυμάσαι που κάποτε, το ντύσιμο, το μαλλί και γενικά όλα πάνω μας δήλωναν ένα τρόπο ζωής; Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, με μόνη διαφορά ότι όλα αυτά είναι προσποιητά. Ποιος θέλει να είναι έτσι; Κανένας, όλοι θέλουν να είναι οι εαυτοί τους. Ακόμα και οι εργοδότες, δεν τους αρέσει το ωράριο που επέβαλαν τα απολυταρχικά πολιτεύματα...Δεν το κατάλαβες; Το 8ωρο το έχει καθιερώσει η ολιγαρχία στην ιστορία και στην σημερινή εποχή τείνουμε να φτάσουμε το 12ωρο στην καλύτερη με τα "Δημοκρατικά" κατά τα άλλα πολιτεύματα. Η δεν είναι έτσι. Λοιπόν η Δημοκρατία έχει κηρύξει πάντα άτυπα το 12ωρο εργασίας. Και φυσικά όταν κάτι βαφτίζεται Δημοκρατία το κουβαλάει μια ζωή. Όπως ένα μωράκι χωρίς να ρωτηθεί το ονομάζουν Ευτυχία, Χαρά, Ελπίδα και αντίστοιχα Χάρης, Ευτύχης, Τριαντάφυλλος...που όμως με τα εγκλήματα τους μόνο Ευτύχιδες δεν είναι. Η δεν υπάρχουν Τριαντάφυλλοι διευθυντές που δεν τολμάς να ζητήσεις αύξηση και σε έχουν απολύσει; Απλά αυτό που σου λέω είναι ότι άλλο το όνομα και άλλο η χάρη. Ποια Δημοκρατία; εγώ και εσύ κάνουμε την διαφορά αλλά ως προς τι; Δημοκρατία θα ήταν όταν...αλλά τι σου λέω τώρα αφού τα ξέρεις...απλά η πραγματικότητα είναι ότι δεν ζούμε κάτω από Δημοκρατικό καθεστώς αλλά από μια Δημοκρατική, κατά τα άλλα Απολυταρχική Κυβέρνηση. Ακόμα και οι Δημοσιογράφοι φοβούνται και κρύβουν, εκτός αν τους δοθούν αρκετά ώστε να κάνουν ένα θέμα εντυπώσεων ώστε να έχει ημερομηνία λήξεως ίσο με ένα φρέσκο γάλα (τρεις ημέρες). Εκτός, αν είναι καλοκαίρι και δεν υπάρχουν πολλά νέα οπότε είναι πάλι σαν γάλα αλλά όχι το φρέσκο (φρέσκο...λέμε τώρα) αλλά το μακράς διαρκείας κάνα δυο εβδομάδων.

Όταν ο εργοδότης σου, των 600 ευρώ συν (ίσως) ένσημα (εσύ είσαι αυτός), λέει ότι δεν του φτάνει η ημέρα και η ώρα και ότι χάνει την ζωή του και "πως περνάει η μέρα έτσι;¨, τι σου λέει αυτό; ότι και αυτός ζει στην ίδια κατάσταση με σένα. Αλλά το 12ωρο δεν στο κάνει 6ωρο. Νομίζοντας ότι οι περισσότερες ώρες εργασίας αποδίδουν και περισσότερα. Το μεγαλύτερο λάθος που στοιχίζει στην Ελλάδα όσο τίποτα άλλο. Οι αμόρφωτοι, αλλά έμπειροι στο να ρίχνουν λουλούδια και να έχουν το σοβαροφανές υφάκι, ιδιοκτήτες, πρόεδροι, Διευθύνων Σύμβουλοι η όπως αλλιώς θέλουν να τους ονομάζουν, νομίζουν ότι έτσι έρχεται η ευημερία. Όταν θα πάνε να κάτσουν στα θρανία για 5-6 χρόνια σπουδάζοντας Management και πραγματικό Marketing τότε και μόνο τότε το τραίνο της αγοράς θα μπορέσει να προχωρήσει σωστά πάνω σε σωστές ράγες. Το τραίνο όσο πετρέλαιο η ρεύμα η κάρβουνο η καλούς οδηγούς του βάλεις δεν υπάρχει περίπτωση να κινηθεί σωστά και γρήγορα όταν βρίσκεται εκτός γραμμών η κακών γραμμών που το εκτροχιάζουν. Το τραίνο της αγοράς δεν έχει καμία διαφορά. Θέλει σωστές βάσεις και ξανά από την αρχή με σωστό τρόπο. Το Time Management σου δείχνει πως μπορείς να δουλέψεις αποδοτικά μέσα στον χρόνο χωρίς να χρειαζόσουν υπερωρίες και άλλα τεχνάσματα (της Δημοκρατίας) που σου κλέβουν την ζωή.

Θα σε ακούσει κανείς; που όχι μόνο τα σπουδασες και κοπιασες πραγματικά, ρισκάροντας να γίνεις 31 χρονών χωρίς κανένα ένσημο και με αβεβαιότητα για το τι μέλει γεννέστε και εκεί που οι "μορφωμένοι" από την ζωή και τον μιμητισμό, Σύμβουλοι, κόρες, γιοι, μπήκαν στην (παραγωγική διαδικασία) χρόνια πριν από σένα. Εσύ που πας; αυτοί πλέον τα ξέρουν όλα. Γι' αυτό κλείνουν οι επιχειρήσεις και απολύουν κόσμο. Γιατί η απόλυση είναι λύση κατά αυτούς. Έτσι ξέρουν τόσα χρόνια αυτό μάθανε ως λυση.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

Κεφάλαιο Πρώτο - Που είμαι; The Beginning Of The End -

Κατάφερα να φτάσω εδώ που είμαι από καθαρή τύχη. Τίποτα δεν είχα προβλέψει απ' όλα αυτά που θα μου συνέβαιναν. Όλα αυτά τα οποία θα συμβούν και σε εσάς, σε σένα, αλλά ίσως να σας συμβαίνουν ήδη. Είναι αναπόφευκτα, είναι μοναδικά μονοδρομείμενα για να καταλήγουμε όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί εκεί η μάλλον εδώ. Σου αρέσουν τα παραμύθια; Σε ποιον δεν αρέσουν άραγε; ίσως σε αυτούς τους άσχετους με τη ζωή, που όλα είναι ένα ψυχρό χαμόγελο υπεροψίας. Ίσως κάποιος πολιτικός; αυτό το είδος υποκινούμενου ανθρωποειδούς που νομίζει οτι μπορεί να ζει εις βάρος άλλων. Και όμως ζει...

"Ζητείται Πολιτικός" προαιρετικά προσόντα, πτυχίο Ανωτέρας σχολής (που πήρες εύκολα μετά από πολλές αφισοκολλήσεις κατά τα φοιτητικά σου χρόνια), μεταπτυχιακός τίτλος επιθυμητός όχι υποχρεωτικός (που θα τον έχουν άλλοι που ίδρωσαν, αλλά και εσύ μέσω του κόμματος), Αγγλικά επίπεδο Proficiency (που θα τα μιλούν άλλοι), άριστη χρήση Η/Υ και πακέτων Office (που θα τα κανουν άλλοι για σένα), προϋπηρεσία 5 χρόνων σε ανάλογη θέση (αφισοκολλητής και τραμπουκισμοί κατά τα έτη 1977-1989), αποδοχές αναλόγων προσόντων, ασφάλεια, bonus και ποσοστά (μίζες περιλαμβάνονται όπως και σίγουρες θέσεις για τους δικούς σας ανθρώπους αργότερα). Η θέση αναφέρεται στον κανένα. Υποχρεωτικά προσόντα να είναι καλός στο να ψεύδεται πειστικά να μπορεί να ξεγελάει ηλικιωμένους από χωριά και μεγαλουπόλεις, να εκμεταλλεύεται φοιτητές σε παρατάξεις, να γλύφει και να είναι άβουλος.

Αυτή η αγγελία είναι η πλέον πραγματική, ώστε να δώσει την εικόνα που υπάρχει παντού. Μόνο που το παντού για άλλους λαούς είναι να έχουν λυμένα βασικά θέματα, Υγείας, Οικονομίας, Εκπαίδευσης και Βιοτικού Επιπέδου. Ποιος πολιτικός, ποτέ, μπόρεσε να κάνει κάτι καλό; ένας μόνο ένας ας είναι...Τους δίνουμε δουλειά με ψήφους και εμείς, τα παιδιά μας, είναι άνεργα και περιμένουμε από αυτούς που εμείς δίνουμε δουλειά με 4ετεις συμβάσεις Αορίστου και εφ' άπαξ, να δώσουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου ώστε να τους ξαναδώσουμε εκ νέου θέσεις εργασίας.

Τελικά σου αρέσουν τα παραμύθια; Να ξεκινήσω την αφήγηση;

Μέχρι να με ανακαλύψουν ίσως περάσουν πολλοί μήνες, πάρα πολλοί. Μέχρι τότε όλα αυτά που γράφω σήμερα να είναι παλαιά νέα (σχήμα οξύμωρο), έτσι κι αλλιώς εμείς, η ράτσα μας αν θέλετε, έχει την ιδιότητα να ξεχνάει πολύ γρήγορα. Κάτι που γίνετε σήμερα, σε μερικές ώρες θα είναι κάτι το οποίο απλά υπήρξε χωρίς να μας επηρεάσει καθόλου όσο και δυνατό αν μας φάνηκε το πρωί που έγινε. Όμως εσύ που με ανακάλυψες ελπίζω να καθίσεις να διαβάσεις αυτά που είμαι σίγουρος ότι σκέφτεσαι. Απλά εγώ, έκατσα και τα έγραψα. Η ιστορία είναι απλή ίσως. Όμως είμαστε όλοι εμπλεκόμενοι με τον έναν η άλλο τρόπο. ΄Εχω πολλά να πω και θα συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα, ότι μπορεί να μην αλλάξουν τον κόσμο, αλλά σίγουρα δεν είσαι ούτε εσύ, ούτε εγώ οι μόνοι που σκεπτόμαστε έτσι και αντιμετωπίζουμε όλα αυτά τα παράλογα. Είμαστε πολλοί...και θέλω να πιστεύω ότι θα αλλάξουμε τουλάχιστον το περιβάλλον μας το άμεσο και καποια μέρα αυτό το άμεσο περιβάλλον θα συναντήσει και το δικό μου αλλά και πολλών άλλων και έτσι θα γίνει η αλλαγή, γιατί όσο και μικροί αν είμαστε, όσο και λίγα πράγματα αν επηρεάζουμε, σίγουρα συνορεύουμε με καποιους σαν και εμάς που πολύ απλά δεν τους πλησιάσαμε ποτέ και σίγουρα μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.

Τελικά σου αρέσουν τα παραμύθια; Να ξεκινήσω την αφήγηση;

Ξεκινώ...Μια φορά και έναν καιρό στην εποχή μας, ήταν εσύ...Αυτός ο εσύ είχε μια μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και που όσο μεγάλωνε, τόσο περισσότερο μεγάλωνε και η ιδέα που είχε, αλλά και λειτουργούσε αντιστρόφως ανάλογο των φίλων και ανθρώπων που ήταν δίπλα του. Έτσι λοιπόν όσο μεγάλωνες τόσο οι φίλοι σου απομακρύνονταν.

Μια μέρα λοιπόν αποφάσισες να πας να κάνεις μια άλλη ζωή, μια ζωή ανέμελη και να επιβραδύνεις λίγο το μεγάλωμα σου. Οπότε, ήθελες (η έπρεπε) να σπουδάσεις, όχι κάτι ιδιαίτερο γιατί δεν υπάρχει ούτως η άλλως η υποδομή στο κράτος οπού ζεις για να επιλέξεις τι σου ταιριάζει και για το μέλλον σου, άρα έπρεπε να διαλέξουν άλλοι για σένα. Οι γονείς λοιπόν επέλεξαν να σε στείλουν σε Πανεπιστήμιο στην Αγγλία αφού εδώ τα πράγματα θέλουν "κακό διάβασμα" (παπαγαλία, αποστήθιση) και αρκετή τύχη. Που δεν τα έχουν όλοι αλλά ούτε και εσύ. Έφυγες και έζησες 6 χρόνια έντονα, μια ζωή που άλλοι φοιτητές στην Ελλάδα θέλουν αρκετές ζωές για να νιώσουν. Είδες πράγματα όπως το ίντερνετ, την τεχνολογία και νέες αγορές που ακόμα αργούν να έρθουν εδώ. Απέκτησες δικές σου εικόνες και όχι δανικές όπως των περισσοτέρων Ελλήνων που ότι βλέπουν στο χαζοκούτι έχουν ως εικόνες και εκεί βασίζετε η κρίση τους. Όμως εσύ, το έκανες και απέκτησες κάτι δικό σου μοναδικά δικό σου...Εμπειρία. Αυτή την εμπειρία που σου δίνει ένα προβάδισμα σε ότι και αν κάνεις, έχεις δει αυτά που οι περίστεροι θα δουν και ίσως να μην καταφέρουν ποτέ.

Just A Counter